De reservering kan tot 23.59 uur op de dag vóór aankomst geannuleerd worden. Op het moment dat ik op bevestigen druk, gaan mijn gedachten uit naar hoe het was. Naar de tijd waarin er geen computer was en al zeker geen internet met boekingspagina’s. Waarin de eerste vakantiegangers naar Zuid-Limburg kwamen. En waarin er eenvoudige pensions ontstonden. Met zelfverzonnen namen als Bergzicht, Nicarino en Geuldal. Maar eigenlijk is de naam pension al te veel aangedikt, want in de beginjaren verhuisden de kinderen in de zomervakantie naar zolder en sliepen de Hollèndere op hún kamers.
Zo werd er, meestal door de vrouw des huizes, een extra cent verdiend. Uit de pensions ontkiemden de eerste familiehotels. Wat begon als pension, werd uitgebouwd en gemoderniseerd. Koud en warm stromend water op de kamers en de keuze tussen volpension of halfpension.
Zonder internet
Reserveren zonder internet ging als volgt: een oriëntatie per telefoon en de vraag om een folder. Daarna de reservering, ook per telefoon. Die werd over en weer per brief bevestigd. Er waren duidelijke instructies: aankomst na 15 uur, vertrek vóór 10 uur. Lunch om 12.30 uur, avondeten om 18.30 uur. Er was één menu, vers en lokaal samengesteld en ieder had zijn eigen tafel. De buitendeur sloot om 12 uur ’s nachts of zoveel eerder. Er was een gezamenlijke tv-kamer waar om 20.00 uur het journaal op stond. De gasten genoten dat ze zo in de watten werden gelegd! Het was niet uitzonderlijk dat ze járen en járen achtereen naar hetzelfde adres kwamen en dan werd er weer eens flink bijgepraat.
Dorpse leven
De vakantiegangers bleven doorgaans twee weken. Ze kwamen met de trein of met de eigen auto en hadden stevige, volgepakte koffers bij zich. Ze waren erg enthousiast over de natuur, de mentaliteit van ons Limburgers en over de netheid. Ze lazen uitgebreid de krant die ze ‘s ochtends bij het souvenirwinkeltje kochten. Ze maakten een wandeling en ze genoten van een harmonie-concert in het dorp. Meestal waren ze voor de lunch weer terug in het hotel. Een boterham met kroket of een vers omeletje smaakte prima.
Ze zaten úren in de tuin of op een bankje in het dorp. Ze maakten een praatje met de dorpsbewoners op leeftijd, die maar al te graag uitvoerige verhalen vertelden. Ze keken eens bij de boer op het erf en molken soms de koeien mee of hielpen met de kersenpluk. Misschien maakten ze een keer een uitstapje naar Maastricht of naar Valkenburg. Ze genoten van het dorpse leven en voelden zich bevoorrecht dat ze echt vakantie konden houden.
Uitstapjes over de grens
Er kwamen VVV’s, folders en wandelroutes en er werd geadverteerd in landelijke dagbladen. Van der Valk Tours bood dagtochten aan naar Monschau (D), de grotten van Remouchamps (B) en de watervallen van Coo (B). De gastgever zorgde voor een lunchpakket want de reis was lang.
De nieuwe toerist
De vakantiegangers werden in de jaren tachtig vervangen door toeristen. Zij kwamen voor kortere tijd naar Zuid-Limburg, soms maar voor een weekend. Ze hadden meer haast. Het leek alsof ze niet echt landden. Ze vielen niet op de plek zoals de vakantiegangers dat tot nu toe deden. Er werd meer geconsumeerd in minder tijd. Shoppen, fietsen, een terrasje, naar een rommelmarkt of een event. Het liefst met 24-uurs service. De reserveringsdatum lag dichter bij de aankomstdatum. Een folder opsturen was passé.
Het familiehotel zuchtte, want de vraag begon te drukken. Meer faciliteiten, meer keuzes en een ongewisse bezetting. Jaarrond geopend, wel of niet? Een keuzemenu, wel of niet? Het vinden van juiste medewerkers werd moeilijker omdat er meer flexibiliteit werd gevraagd.
Rust
De toerist die naar Zuid-Limburg komt, komt nog steeds om te wandelen en te fietsen. Om te genieten van de rust. Maar hij is meer bereisd dan de vakantieganger van toen. Hij weet dat hij met één druk op de knop kan annuleren en zijn plannen kan wijzigen. Maar of die gedachte meer rust geeft…
